مبادلات همتا به همتا زمانی انجام می‌شود که دو نفر برای خرید یا فروش ارز دیجیتال مستقیماً با یکدیگر در تعامل باشند. در این نوع مبادله، خریداران و فروشندگان در یک وب سایت (که به عنوان صرافی P2P، بازار P2P یا یک پلتفرم P2P نیز شناخته می‌شود) ثبت نام می‌کنند و تبلیغات تجاری را برای خرید یا فروش ارز دیجیتال با قیمت مشخص یا در محدوده قیمت مشخص و در یک مکان از پیش تعریف شده ثبت می‌کنند. فرآیند این مبادله بسیار شبیه خرید اجناس در سایت هایی مثل eBay است که در آن اجناس با تعامل خریدار و فروشنده و در قیمت توافق شده فروخته می‌شوند؛ با این تفاوت که شما ارزهای دیجیتال مانند بیت کوین و اتریوم را خرید و فروش می‌کنید.

پرداخت برای هش اسکریپت (Pay To Script Hash) نوعی ScriptPubKey است که بر اساس اسکریپتی که هش آن درون تراکنش قرار دارد، اجازه خرج کردن بیت کوین را می‌دهد. (ScriptPubKey اسکریپتی است که نحوه خرج شدن بیت کوین را کنترل می‌کند؛ بدین صورت که می‌گوید: برای خرج کردن این بیت کوین، شخص باید امضایی را تولید کند که مربوط به این کلید عمومی است). یک تراکنش P2SH تراکنشی است که ورودی‌ها در ScriptPubKey آن قفل می‌شوند. برای مثال، اگر آلیس بخواهد به باب ۱ بیت کوین در تراکنش P2SH ارسال کند، هش اسکریپت مورد نیاز برای خرج کردن بیت کوین را نیز در آن قرار می‌دهد. این اسکریپت می‌تواند توسط کلید خصوصی باب امضا شود. زمانی که باب بخواهد بیتکوینی که از آلیس دریافت کرده را خرج کند، اسکریپتی که آلیس از هش آن برای ارسال استفاده کرده را بازسازی می‌کند و تراکنش را با کلید خصوصی خود امضا می‌کند. این نوع تراکنش ها با عدد ۳ شروع می‌شوند و انعطاف‌پذیری و حریم خصوصی بهتری را برای کاربران ایجاد می‌کنند.

در رمز ارزها، "جفت های معاملاتی" یا "جفت ارز دیجیتال" دارایی هایی هستند می‌توانند در یک صرافی با یکدیگر مبادله شوند. برای مثال BTC/ETH نشان می‌دهد که شما می‌توانید بیت کوین را با اتر و بالعکس معامله کنید. جفت ارزها همچنین به شما اجازه می‌دهند که قیمت رمز ارزها را با یکدیگر مقایسه کنید.

کیف پول کاغذی یک مکانیزم آفلاین برای ذخیره ارزهای دیجیتال است. این والت‌ها در کنار کیف پول‌های سخت افزاری، به عنوان ولت سرد شناخته می‌شوند. کیف پول کاغذی بر روی یک تکه کاغذ پرینت می‌شود و شامل کلید خصوصی، عمومی و کدهای QR است که برای ارسال تراکنش‌ها استفاده می‌شود. از آنجایی که این والت‌ها آنلاین نیستند (بر خلاف کیف پول های گرم) امنیت بیشتری دارند؛ اما در صورت گم شدن، پاره شدن کاغذ، پاک شدن عبارات بازیابی و غیره، کاربران دارایی‌های خود را از دست خواهند داد. پیپر ولت‌ها در روزهای اولیه بیت کوین محبوب بودند؛ اما امروزه بیشتر کاربران کریپتوکارنسی ها از کیف پول های دیگری برای نگهداری دارایی‌های خود استفاده می‌کنند.

زنجیره‌های موازی بلاک چین‌های مستقلی هستند که به صورت موازی در داخل اکوسیستم پولکادات (شبکه‌های پولکادات و کوساما) اجرا می‌شوند. معماری Polkadot شامل نهایتا ۱۰۰ پاراچین متصل به یکدیگر است، که امنیت آنها توسط یک زنجیره رله مرکزی تامین می‌شود. زنجیره‌های موازی می‌توانند دیتاها و دارایی‌های داخل اکوسیستم را با یکدیگر مبادله کنند و با آنها تعامل داشته باشند و همچنین می‌توانند با شبکه‌های خارجی مانند بیت کوین و اتریوم توسط پل یا Bridge ارتباط برقرار کنند. این انعطاف‌پذیری، مشکلاتی مانند امنیت، مقیاس‌پذیری و قابلیت همکاری را تا حد زیادی برطرف می‌کند؛ مشکلاتی که بلاک چین‌های دیگر با آنها درگیر هستند.

نوعی استراتژی سرمایه‌گذاری بلندمدت است که با اصطلاح خرید و نگهداری (Buy and Hold) نیز شناخته می‌شود. در این سیستم، سرمایه‌گذار خریدن و فروختن رمز ارز را به حداقل می‌رساند. به عبارتی دیگر، مدام به خرید و فروش مشغول نمی‌شود و با نگهداری بلندمدت رمزارز، به دنبال دریافت بیشترین سود از بازار است.

ابزار یا نرم‌افزاری است که پسوردهای مورد نیاز کاربران برای ورود به اپلیکیشن‌ها و سرویس‌های آنلاین را به منظور راحتی کاربران رمزنگاری و در خود ذخیره می‌کند. نقطه ضعف نرم افزار مدیریت رمز عبور این است که اگر کاربر در معرض فیشینگ یا هک قرار بگیرد، هکر می‌تواند به همه اطلاعات کاربر دسترسی پیدا کند.

در هر تراکنش، دو طرف مقابل وجود دارند؛ گیرنده فردی است که در ازای کالا یا خدمات، پول نقد، چک یا رمز ارز دریافت می‌کند و پرداخت کننده شخصی است که در ازای پرداخت پول نقد، رمز ارز و غیره، کالا یا خدماتی را دریافت می‌کند. گیرنده و پرداخت‌کننده ممکن است بیش از یک نفر باشند یا یک سازمان یا شرکت باشند.

Peg به معنی مساوی کردن قیمت یک کریپتو با دیگری است. هدف اصلی توکن‌های Peg شده این است که امکان مبادله کوین‌ها و توکن‌هایی که بر روی بلاک چین‌های دیگر هستند را فراهم کنند. این توکن‌ها بیشتر در صرافی‌های غیرمتمرکز و پلتفرم‌های وام دهی و وام گیری (Lending) به کار می‌روند. مثلا در شبکه بایننس (Binance Chain) می‌توان بیت کوین، اتر، تتر، لایت کوین، XRP، لینک، اتم و غیره (که بلاکچین های جداگانه دارند) را با یکدیگر معامله کرد. این توکن‌های معادل‌سازی‌شده در شبکه اتریوم نیز وجود دارند که یکی از معروف‌ترین آنها WBTC است. این توکن بیت کوین معادل سازی شده یا Peg شده است.

این یک دفتر کل توزیع‌ شده (DLT) است که برخلاف بلاک چین عمومی، متن بسته (Closed-Source) است و افراد و سازمان‌ها برای دسترسی به آن نیاز به اجازه دسترسی دارند. این دفتر کل‌ها اغلب برای سازمان‌هایی مناسب هستند که باید اطلاعات محرمانه و خصوصی را دور از دسترس همگان نگهداری کنند. این دفاتر کل با دیتابیس متمرکز متفاوت هستند؛ زیرا همه داده‌ها با استفاده از رمزنگاری ایمن و امضاهای دیجیتالی تایید می‌شوند. از نمونه‌های دفتر کل نیازمند مجوز می‌توان به R3، R3i و هایپر لجر اشاره کرد.

به سیستمی گفته می‌شود که هیچ ناظری برای تعیین این که چه کسی و چطور می‌تواند از آن استفاده کند، وجود ندارد. هر کسی بدون محدودیت می‌تواند به آن دسترسی داشته باشد. اغلب از آن برای توصیف بلاکچین های عمومی مثل بیت کوین استفاده می‌شود. در یک بلاکچین بدون نیاز به مجوز، کاربر می‌تواند آدرس شخصی خود را بسازد و سپس با استفاده از آن، از طریق تایید تراکنش‌ها یا حتی ارسال تراکنش به یک کاربر دیگر، با شبکه تعامل داشته باشد.

یکی از متداول‌ترین تکنیک‌های حملات سایبری است. فیشینگ زمانی اتفاق می‌افتد که شخصی یا گروهی خود را جای نهاد یا کسب‌وکار معتبر جای می‌زنند و با فریب کاربران، اطلاعات مهمی مثل جزئیات کارت اعتباری، نام کاربری و رمز عبور آن‌ها را جمع‌آوری می‌کنند. این حملات در دنیای کریپتوکارنسی‌ها نیز بسیار متداول هستند؛ برای مثال، مهاجم می تواند یک وبسایت واقعی را عینا کپی کند و تنها تعدادی از کاراکترهای لینک آن را تغییر دهد تا کاربران متوجه تفاوت این سایت با سایت اصلی نشوند. در این وبسایت مهاجم آدرس کیف پول خود را قرار می‌دهد و پس از آن که کاربر از این سایت خرید کرد، تراکنش مستقیم وارد کیف پول مهاجم می‌شود و به سرقت می‌رود.

شکل فیزیکی بیت‌کوین است که قابلیت ذخیره بیت کوین در خود را دارد. این کوین ظاهر زیبایی دارد و در پشت آن یک هولوگرام قرار دارد. این کوین فیزیکی از جنس برنج، برنز، نقره و طلا ساخته می شود. کلید خصوصی شما در این کوین فیزیکی و در داخل هولوگرام مخفی می‌شود. ایده بیت کوین فیزیکی اولین بار در سال ۲۰۱۳ مطرح شد و ایده آن این بود که بتوان بیت کوین‌های اصلی را در شکل فیزیکی آنها ذخیره کرد و به صورت دست به دست مانند پول نقد آنها را خرج کرد.

راهکاری برای مقیاس‌پذیری بلاک چین اتریوم است که با مصرف منابع کمتر، زنجیره‌ای جانبی ایجاد شود که با زنجیره‌ی اصلی بلاکچین در ارتباط و تعامل است. پلاسما فریم ورکی است که اجازه می‌دهد بلاکچین‌های کودک (Child) ساخته شوند، که از زنجیره اصلی اتریوم به عنوان لایه حاکم و مورد اعتماد استفاده می‌کنند. در پلاسما، زنجیره‌های Child می‌توانند برای موارد استفاده خاص طراحی شوند؛ مخصوصا مواردی که ساختن آنها بر روی اتریوم فعلا امکان‌پذیر نیست.

به طور کلی، پلتفرم به معنی محیطی است که نرم افزارها می‌توانند در آن راه‌اندازی شوند و توسعه یابند. بیشتر پلتفرم‌ها به کاربران اجازه می‌دهند تا با دیگر کاربران از طریق اینترنت تعامل داشته باشند. در دنیای رمز ارزها، به صرافی‌ها و پروژه‌های رمز ارزی که در آنها امور مالی دخیل است، پلتفرم می‌گویند.

POA یک مکانیزم اجماع مبتنی بر اعتبار است است که راه حل موثرتر و عملی‌تری برای شبکه‌های بلاک چینی (مخصوصا شبکه‌های خصوصی) فراهم می‌کند. این مکانیزم اجماع اولین بار در سال ۲۰۱۷ توسط یکی از بنیانگذاران اتریوم به نام گوین وود (Gavin Wood) معرفی شد. این الگوریتم ارزش اشخاص را افزایش می‌دهد؛ بدین معنی که تاییدکنندگان بلاک‌ها کوین‌های خود را سپرده‌گذاری یا استیک نمی‌کنند؛ بلکه از اعتبار خود برای تایید تراکنش‌ها استفاده می‌کنند. POA از ولیدیتورهای محدودی تشکیل شده و مقیاس‌پذیری بسیار بالایی دارد. این ولیدیتورها از قبل توسط مدیران شبکه انتخاب می‌شوند.

این الگوریتم به منظور جلوگیری از قابلیت دو بار خرج کردن (Double Spending) در رمز ارزها طراحی شده است. POB از قاعده سوزاندن کوین‌ها پیروی می‌کند. این مکانیزم به ماینرها اجازه می‌دهد تا رمز ارزهای خود را بسوزانند، تا بتوانند در ازای ارزهای سوزانده خود، بلاک جدید تولید کنند. به بیانی دیگر، سوزاندن کوین مانند ریگ ماینینگ است (مجموعه‌ای از کارت‌های گرافیک، که با آنها با استخراج رمز ارزها می‌پردازند). یعنی ماینر کوین‌های خود را می‌سوزاند تا یک ریگ ماینینگ مجازی خریداری کند (ریگ ماینینگ در اینجا مثال است). این کار به او قدرت بیشتری برای استخراج بلاک‌ها می‌دهد؛ هر چه کوین‌های بیشتری توسط ماینر سوزانده شود، قدرت ماینینگ او نیز بیشتر می‌شود.

طرح پانزی یک روش کلاهبرداری در سرمایه گذاری است که سود بسیار زیاد و ریسک بسیار کم وعده می‌دهد. در این نوع طرح‌ها، سودها از طریق پول‌های سرمایه گذاران جدید تامین می‌شود و به سرمایه گذاران قدیمی داده می‌شود. پروژه‌های پانزی تمام تمرکز خود را بر روی جذب مشتریان جدید می‌گذارند؛ زیرا برای پرداخت سود به مشتریان، آنها نیازمند مشتریان جدید هستند. زمانی که جذب سرمایه‌گذار جدید دشوار شد و یا درخواست مشتریان فعلی برای برداشت پول‌هایشان زیاد شد، شرکت‌های پانزی از هم می‌پاشند و سرمایه مردم را به غارت می‌برند.

مجموعه ارزهای دیجیتال یا دارایی‌های کریپتویی که توسط شرکت سرمایه گذاری، صندوق پوشش ریسک، سازمان‌های مالی یا اشخاص نگهداری می‌شود. سبد سهام نرم‌افزاری است که لیست رمز ارزهای خریداری شده را نشان می‌دهد و کاربر می‌تواند میزان سود یا ضرر خود را ببیند. پورتفولیو به عنوان یک ابزار تحلیلی عمل می‌کند. بسیاری از سیستم‌های پورتفولیو قیمت‌های لحظه‌ای کریپتوها را از صرافی‌های مختلف نشان می‌دهند.

گواه اثبات سهام نوعی الگوریتم اجماع است که یک نود، می‌تواند بر اساس میزان دارایی استیک کرده (سپرده گذاری کرده) خود بلاک‌ها را تولید کند یا تراکنش‌ها را تایید کند. بدین معنی که نود هر چقدر کوین بیشتری استیک کند، قدرت تولید بلاک و تایید تراکنش او در شبکه بیشتر خواهد شد. گواه اثبات سهام نسبت به گواه اثبات کار (PoW) انرژی بسیار کمتری مصرف می‌کند و ریسک کمتری نیز دارد.

توسعه‌دهندگان در حین عرضه رمز ارزها به بازار و پیش از استخراج عمومی، کوین‌های جدید می‌سازند. این کار به تیم توسعه‌دهنده فرصت تولید کوین‌های جدید خارج از فضای رقابتی را می‌دهد. مثل کاری که بیت کوین گلد (BTG) انجام داد و بین تاریخ عرضه و تاریخ شروع ماینینگ، ۱۰۰ هزار کوین BTG تولید کرد.

مشهورترین مکانیزم اجماع بلاک چین، که شامل حل کردن مسائل سخت محاسباتی برای تایید تراکنش‌ها و ایجاد بلاک‌های جدید توسط نود یا گروهی از نودها است. گواه اثبات کار بیت‌کوین مشخص می‌کند کدام نودها حق تایید بلاک روی شبکه بیت‌کوین را دارند. این مکانیزم از دستگاه‌هایی استفاده می‌کند که انرژی زیادی مصرف می‌کنند و زمانی که ماینرهای بیشتری به شبکه ملحق می‌شوند، این مصرف انرژی بیشتر هم می‌شود. بیت کوین معروف‌ترین شبکه‌ای است که از الگوریتم PoW استفاده می‌کند.

هنگامی که بخشی از موجودی اولیه کوین یا کل آن، پیش از عرضه عمومی یا همزمان با آن، تولید می‌شود. پیش استخراج توسط اعضای سازنده پروژه انجام می‌شود. دلایل مختلفی برای این کار وجود دارد؛ کوین‌ها پیش استخراج می‌شوند تا برای پرداخت هزینه‌های توسعه کوین در آینده استفاده شوند. پس از Premining، پروژه‌ها معمولا در یک رویداد عرضه اولیه (ICO) فروش توکن خود را انجام می‌دهند و یا از توکن‌های از پیش‌استخراج‌شده، برای ایردراپ کردن بین مشارکت کنندگان (برای جذب مخاطبان بیشتر) استفاده می‌کنند.

در برخی از پروژه‌های کریپتو پیش از عرضه عمومی کوین‌ها، آنها را به علاقمندان با قیمت مشخصی به فروش می‌رسانند. با این کار هم بودجه کافی برای اتمام پروژه تامین می‌شود و هم سرمایه‌گذاران آلت کوینی به‌ دست می‌آورند که ممکن است در آینده بسیار ارزشمند شود. در پیش فروش، معمولا قیمت رمز ارز بسیار پایین‌تر از قیمت عرضه عمومی است؛ اما شرایطی مانند وایت لیست (یعنی فهرستی از کاربران واجد شرایط. این شرایط ممکن است شامل احراز هویت باشد) یا حداقل مقدار خرید (مثلا ۱۰ هزار دلار) نیز وجود دارد.

در تحلیل تکنیکال، پرایس اکشن به نوسانات قیمت یک دارایی روی نمودار گفته می‌شود. تریدرها برای پیش بینی آینده از پرایس اکشن و آنالیز نمودار به منظور جستجوی اشکال، روندها و الگوها در ساختار بازار (Market Structure) استفاده می‌کنند. در پرایس اکشن هیچ گونه اندیکاتور یا اسیلاتوری استفاده نمی‌شود و تنها متکی به خطوط حمایت و مقاومت، سطوح فیبوناچی، امواج الیوت و کندل استیک‌هاست. معمولا این نوع تحلیل دقیق‌ترین سیگنال‌ها را به تریدر می‌دهد.

تاثیر قیمت اصطلاحی است که برای توضیح ارتباط بین سفارش ورودی و تغییر قیمت دارایی (به خاطر این معامله) به کار می‌رود. این اصطلاح معمولا در صرافی‌های غیرمتمرکز (DEX) استفاده می‌شود؛ زیرا این پلتفرم‌ها از استخرهای نقدینگی استفاده می‌کنند. اگر بخواهیم یک معامله بزرگ انجام دهیم، به دلیل کم شدن نقدینگی از استخرهای دکس‌ها، تاثیر قیمت زیادی ایجاد می‌شود و اگر سفارش خیلی بزرگ باشد، صرافی اجازه ترید را نمی‌دهد. بنابراین هر چه تعداد مبادلات در دکس‌ها بیشتر باشد، تاثیر قیمت نیز بیشتر خواهد بود.

یکی از سناریوهای اصلی در نظریه بازی (Game Theory)، معمای زندانی است. دوراهی زندانی به موقعیتی گفته می‌شود که دو فرد با یکدیگر همکاری نمی‌کنند و به صورت انفرادی کار می کنند؛ حتی اگر بهترین تصمیم برای هر دو نفر، همکاری با یکدیگر باشد. به تعریفی دیگر، این یک تناقض در تصمیم گیری است که در آن، دو فرد هر کدام به دنبال سود شخصی خود است و هیچ کدام خروجی بهینه‌ای تولید نمی‌کنند؛ اما فکر می‌کند که اگر با دیگری همکاری کند، نتیجه بدتری خواهد داشت. این اصطلاح در بسیاری از جنبه‌های اقتصادی وجود دارد.

نوعی شبکه بلاکچین است که تنها یک سازمان واحد، اختیار شبکه را به عهده دارد. پلتفرم‌های بلاکچین خصوصی معمولاً برای استفاده در شبکه داخلی یک شرکت یا تشکیلاتی خاص تولید می‌شوند. بر خلاف شبکه بلاک چین عمومی، بلاکچین خصوصی، غیرمتمرکز نیست و البته کسی هم به آن دسترسی ندارد، مگر این که از طرف مدیر تشکیلات یا شرکت تایید شده باشد. این نوع بلاک چین ها نوعی از دفتر کل مجاز (Permissioned Ledger) هستند. این دفتر کل‌ها اغلب برای سازمان‌هایی مناسب هستند که باید اطلاعات محرمانه و خصوصی را دور از دسترس همگان نگهداری کنند.

کلید خصوصی به رشته‌ای از ارقام و حروف گفته می‌شود که هنگام ساخت آدرس کیف پول تولید شده و مانند رمز عبور یا کد دسترسی عمل می‌کنند. کلید خصوصی نوعی رمزنگاری است که به کاربران اجازه دسترسی به رمز ارزهایشان را می‌دهد. بنابراین اگر کسی به کلید خصوصی فرد دسترسی پیدا کرد، می‌تواند دارایی‌های او را خرج کند. کاربران برای خرج کردن کریپتوهای خود، یک کلید عمومی و کلید خصوصی مربوط به آن را وارد می‌کنند.

یک روش جذب سرمایه است که پروژه‌های جدید رمز ارزهای خود را به سرمایه گذاران می‌فروشند. این روش با نام عرضه اولیه کوین (ICO) نیز شناخته می‌شود. معمولا سه فاز برای جذب سرمایه پروژه‌ها وجود دارد: فروش خصوصی، پیش فروش و فروش عمومی. فروش خصوصی زمانی است که توکن‌ها هنوز وارد بازار نشده‌اند. برای این نوع فروش، معمولا یک سری پیش نیازها برای سرمایه گذاران وجود دارد؛ مثلا ممکن است نیاز به تماس ویدیویی یا مصاحبه با سرمایه گذار باشد و یا سرمایه گذار نیاز به احراز هویت داشته باشد. اما در عوض، او توکن را با قیمتی بسیار پایین خریداری می‌کند و بنابراین، پتانسیل کسب سود او افزایش می‌یابد.

به قابلیت نرم‌افزار یا دستگاه سخت‌افزاری برای اجرای دستورالعمل‌های کدنویسی شده گفته می‌شود. نمونه‌های بلاک چین‌های قابل برنامه ریزی، اتریوم، کاردانو، ترون و نئو هستند و بلاک چین‌های غیر قابل برنامه ریزی نیز شامل بیت کوین، لایت کوین، مونرو و دش هستند. اتریوم بزرگ‌ترین بلاکچین قابل برنامه ریزی است؛ زیرا بسیاری از پروژه‌های جدیدی که متکی به قراردادهای هوشمند هستند، بر روی شبکه اتریوم راه اندازی شده‌اند.

وب اپلیکیشن‌های پیشرو نوعی جدید از توسعه نرم افزار است، که از ترکیب صفحات وب معمولی (یا سایت‌ها) و اپلیکیشن‌های موبایل ساخته شده است. این مدل اپلیکیشن، تلاشی است برای ترکیب امکانات مرورگرهای مدرن وب و مزایای تجربه کاربری اپ‌های موبایل. PWAها درست مانند وبسایت ها از آدرس URL استفاده می‌کنند و کاربران را به داخل اپلیکیشن هدایت می‌کنند. در همه دستگاه‌ها و مرورگرها قابل استفاده هستند. وب اپلیکیشن‌های پیشرو را می‌توان بدون نصب یا دانلود اپ استفاده کرد. چند نمونه از معروف‌ترین PWAها اینستاگرام، پینترست و اوبر هستند.

گواه اثبات توسعه دهنده پروسه‌ای است که به دنبال متصل کردن یک پروژه بلاک چینی با توسعه دهنده (ها) واقعی آن است. این فرآیند باعث جلوگیری از در دست گرفتن پروژه (مخصوصا در بخش سرمایه پروژه) توسط کلاهبرداران می‌شود. این مکانیزم برای اولین بار در سال ۲۰۱۴ برای رمز ارزها و عرضه اولیه کوین توسط پروژه‌های کریپتویی مطرح شد. این مفهوم در زمانی ایجاد شد که پامپ و دامپ آلت کوین‌ها و کلاهبرداری‌های ICOها شایع شده بود و کلاهبرداران کدهای پروژه های موجود را کپی و پیست می‌کردند و با فروش آنها، کسب درآمد می‌کردند. در طی PoD، توسعه‌دهندگان باید اثبات کنند که سازندگان واقعی پروژه هستند.

PoRep یک سیستم اثبات تعاملی است که در آن، اثبات‌کننده از ادعای قابل تایید عمومی خود دفاع می‌کند. این ادعا به معنی منابع منحصر به فرد برای ذخیره یک یا چند نسخه قابل بازیابی از یک فایل است. این مکانیزم در شبکه فایل کوین به کار می‌رود. برای ثبت نام و ایجاد یک "بخش" در شبکه فایل کوین، این بخش باید مهر یا امضا شود. مُهر کردن، یک پروسه سنگین محاسباتی است که تکثیر منحصر به فردی از دیتاها را تولید می‌کند. به این پروسه محاسبات، PoRep می‌گویند.

این الگوریتم بسیار نزدیک به گواه اثبات ظرفیت (PoC) است و برخی مواقع با گواه اثبات فضا (Proof of Space) یا گواه اثبات ذخیره سازی (Proof of Storage) نیز شناخته می‌شود. الگوریتم PoSt به مشارکت‌کنندگان شبکه اجازه می‌دهد تا ثابت کنند که یک فضای ذخیره‌سازی را در طی یک بازه زمانی مشخص، به شبکه اختصاص داده‌اند.

پروتکل‌ها مجموعه قوانینی هستند که به داده‌ها اجازه می‌دهند تا بین کامپیوترها به اشتراک گذاشته شوند. در بلاک چین‌ها، این پروتکل‌ها هستند که ساختار شبکه را تعیین می‌کنند. برای مثال، پروتکل بیت کوین اثبات کرده که پول دیجیتالی می‌تواند در فضای اینترنت به صورت امن مبادله شود. هر رمز ارزی که در دنیا وجود دارد، پرتکل خاص خود را دارد که نحوه عملکرد آن را تعریف می‌کند. البته پروتکل‌ها تنها محدود به رمز ارزها و بلاکچین نیستند؛ آنها همچنین نحوه عملکرد اینترنت در انتقال دیتاها از یک کامپیوتر به کامپیوتر دیگر را نیز تعیین می‌کنند. برای مثال، ایمیل مبتنی بر مجموعه‌ای از پروتکل‌هاست.

مجموعه‌ای از ارزش‌ها یا المان‌هاست که از نظر آماری تصادفی هستند، اما نقطه آغازین آنها مشخص است و معمولا بارها و بارها تکرار می‌شوند. اعداد شبه تصادفی ارزش‌ها را برای فرایندهایی که نیاز به تصادفی بودن دارند، فراهم می‌کند؛ مانند سیگنال‌های تست یا همگام‌سازی ارسال و دریافت در یک انتقال طیف گسترده. این "شبه تصادفی" خوانده می‌شود؛ زیرا الگوریتم می‌تواند توالی را تکرار کند؛ اما انتخاب اعداد کاملا تصادفی نیست. این اعداد توسط کامپیوترها تولید می‌شوند و کاملا تصادفی نیستند؛ زیرا زمانی که یک رایانه به صورت درست کار می‌کند، چیزی به نام "تصادفی" در آن وجود ندارد. بنابراین برای تولید چیزی که قابل پیش بینی نباشد، کامپیوترها از الگوریتم‌های ریاضیاتی خاص برای تولید اعداد استفاده می‌کنند.

نام مستعار به معنی فعالیت با نام متفاوت یا جعلی مانند ساتوشی ناکاموتو است. فعالیت با نام ناشناس، به منظور حفظ حریم شخصی و امنیت در فضای اینترنت انجام می‌شود. به علاوه، کلاهبرداران و هکرها نیز با نام‌های ناشناس فعالیت می‌کنند تا به راحتی شناسایی نشوند. همچنین فعالیت کاربران در شبکه بیت کوین نیز با نام مستعار است؛ چرا که کاربر و حساب او، با رشته‌ای حروف و اعداد شناسایی می‌شوند. البته شبکه بیتکوین کاملا ناشناس نیست و از طریق پیگیری و دنبال کردن آدرس‌ها، می‌توان به هویت واقعی افراد پی برد.

آدرس عمومی، نسخه هش شده کلید عمومی است؛ هر کلید عمومی ۲۵۶ بیت و آدرس عمومی (آدرس کیف پول ما)، ۱۶۰ بیت است. کلید عمومی برای اطمینان از این که شما مالک آدرس خود هستید به کار می‌رود. شما می‌توانید برای دریافت ارز دیجیتال، آدرس عمومی را برای پرداخت‌کننده بفرستید.

اگر کسی بخواهد یک بلاک چین کاملا باز مانند بیت کوین بسازد، که به هر کسی اجازه فعالیت در شبکه را بدهد، می‌تواند به سراغ بلاکچین عمومی برود. بلاکچین عمومی هیچ محدودیتی برای هیچ کس ندارد. هر کسی که اتصال اینترنت داشته باشد، می‌تواند به این نوع شبکه‌ها دسترسی داشته باشد و شروع به تایید و ارسال تراکنش‌ها کند. معمولا این شبکه‌ها برای ساخت و تایید بلاک‌های جدید، مشوق‌هایی برای کاربران در نظر می‌گیرند. کاربران در هر زمانی می‌توانند پروتکل را دانلود کنند و برای این کار نیازی به اجازه یا مجوز از هیچ کس ندارند.

طرح پامپ و دامپ نوعی کلاهبرداری و دستکاری قیمت است و زمانی اتفاق می‌افتد که فرد با افراد با فروش ناگهانی کوین های خود قیمت آن را دامپ کنند (ریزش ناگهانی قیمت) و سپس دوباره شروع به خرید آنها در کف قیمت کنند. این خرید زیاد باعث پامپ شدن قیمت (افزایش ناگهانی و سریع قیمت) می‌شود و کلاهبرداران چندین برابر سود دریافت می‌کنند. پس از دریافت سود، دوباره کوین‌ها را فروخته و قیمت را دامپ می‌کنند و این چرخه می‌تواند مدام تکرار شود. البته در زمان خرید، این افراد می‌توانند اطلاعات نادرستی از این رمز ارز منتشر کنند و مردم را برای سرمایه‌گذاری جذب کنند و با پامپ و دامپ، پول آنها را از چنگشان خارج کنند. همچنین اگر بیشتر از ۵۱ درصد کوین یا توکن مورد نظر در دست یک یا چند نفر باشد، آنها می‌توانند قیمت را دستکاری کنند.